«آدمیزاد چیست؟ یک امید کوچک، یک واقعهی خوش چه زود میتواند از نو دست و دلش را به زندگی بخواند. اما وقتی همهاش تودهنی و نومیدی است، آدم احساس میکند که مثل تفاله شده، لاشهای، مرداری است که در لجن افتاده...»
(سووشون)
پناه میآورم به تو از ستم و دشمنی، و از رنجهای روزگار، و اندوه پیاپی، و پیشآمدهای ناگوار و جانکاه دوران...
(برداشتی از دعای روز یکشنبه)
پ.ن: «وَ لاَ أَعْتَمِدُ إلاَّ قَوْلَهُ»