به من نگاه کن. این بار به چشم‌هایم نه! به من نگاه کن در آیینه‌کاری‌های بی‌دلیلِ حرم. این منم. و این درست و راست‌گوترین آیینه...
این منم. شکسته‌ای به هم تنیده. قطعه‌های نامنظمی از یک مرد. به من نگاه کن. به این آیینه‌کاریِ چشم‌نواز که روزگاری آیینه‌ی قدّیِ کسی بوده و اینک...
شاهد اندوه و حزن بی‌پایان من، دار السرور است، گواه بی‌پناهی‌ام دارالزهد...
حرف‌های آخرم را همان‌جا گفتم. رو به روی درهای بسته‌ی ضریحت، در خانه‌ی آخر ایستادم و به سیم آخر زدم...
بعدِ عمری ذکر مصیبت کردم برای همین! اسمی به زبانم آمد که اگر بی‌جواب بگذرد، چیزی نخواهد ماند...
من، در برابر تو، نگاهی به پشت سرم ندارم. پل‌های آن سامان، ویران است. تنها تو مانده‌ای. خانه‌ی آخر، سیم آخر، امید آخر... دیگر خود دانی!
خیلی با خودم فکر کرده بودم که حالا وقتش نیست. دست کم توی اولین دیدار نمی‌شود خیلی حرف‌ها را گفت. آن هم دیدار بعد از این همه سال. کنار در هتل هم توی سرما دقیقه‌ای درنگ کردم تا حرف‌هایم را با خودم یکی کنم. سرم را پایین انداخته بودم و از وسط مِه به جایی که نبود، خیره نگاه می‌کردم.
فلکه‌ی آب... از پشت دیوار و درخت و داربست... هنوز راهی برای دیدن آن قُبه‌ی زرّین باز نشده که باد می‌افتد به سبزِ پرچمش... هر چه حرف مانده از لابه‌لای نادیدنی‌ام فوران می‌کند به اشک... دردهای آشنا و ناآشنای دل. حرف‌های سخت و خواسته‌های سنگین... هر چه بود گفتم. به زبانم آمد. شنید...
دیگر با اوست... خود او...
این گنبد زردی که زیر گنبد گیتی‌ست
در قید و بند خاک این دنیای فانی نیست
دنیا رکاب خاکی این دُرّ غلتان است
دنیا ولی مثل نگینش جاودانی نیست
معراج باید کرد تا این عالم دیگر
راهی به غیر از آسمان تا بی مکانی نیست
تاریخ خود را دارد این صحن و سرا اما
این سرزمین جغرافیایی باستانی نیست
در هر کجای این زمین هم زندگی باشد
جز آسمانِ قدس جای زندگانی نیست
30/5/92
مشهد الرضا
پناه می‌آورم به تو از ستم و دشمنی، و از رنج‌های روزگار، و اندوه پیاپی، و پیش‌آمدهای ناگوار و جان‌کاه دوران...
(برداشتی از دعای روز یک‌شنبه)
پ.ن: «وَ لاَ أَعْتَمِدُ إلاَّ قَوْلَهُ»
۱ نظر
۷
۰
