تصویر تو را بهار باید بکشم
جای دو لبت انار باید بکشم
تا کی بکشم کنارِ تو دار و درخت؟!
تا کی، از تو کنار باید بکشم؟!
تا میوه شود شکوفه‌هایت، یک عمر
بر ساقه‌ات انتظار باید بکشم
دستم به نوازش آمد و لمست کرد
از دست، دوباره خار باید بکشم
من زمزمه در گوش تو را می‌خواهم
دستم نرسد هوار باید بکشم
هر کس که نظر به قد و بالایت داشت
بر دار خودم به دار باید بکشم!
اسفند ۱۳۹۹
بعد از مدت‌ها غزلی! یا شاید هم رباعیِ قد کشیده‌ای!
سنگ قبری ساده در اندام انسان بوده‌ام
پشت نام کوچکی یک عمر پنهان بوده‌ام
توده‌ای تردیدِ تو در توست خاک خلقتم
در دوراهی‌های خود همواره حیران بوده‌ام
من که اینک قایقم در دشت خشک افتاده است
روزگاری موج دریایی پریشان* بوده‌ام
عطر خاکم از نم باران شکوفا می‌شود
از همین رو تشنه‌ی فصل زمستان بوده‌ام
قلب‌های سخت شاید خانه‌ای محکم‌ترند
خانه‌ای متروکه‌ام، چون راه آسان بوده‌ام
این طرف دعوای دین دارند، آن سو جنگ عشق
مورد دشنام هم اینان و آنان بوده‌ام
+
منزوی بودم تمام عمر بین شاعران
در میان شیخ‌ها هم شیخ صنعان** بوده‌ام
محمدِ هادی
۳۰ فروردین ۱۳۹۹
.
.
* دریاچه‌ی پریشان یا تالاب پریشان بزرگ‌ترین دریاچه‌ی آب شیرین کشور، واقع در شهرستان کازرون بود که در گویش محلی دریای پریشان هم گفته می‌شد و امروز خشک است و تشنه!
** شخصیت حکایتی از عطار، که از زهد به دام عشق دختری ترسا می‌افتد و دین و ایمانش را فدای عشق می‌کند.
سینه‌ات غرق غم نخواهد شد
درد ما مثل هم نخواهد شد
گیرم این درد مشترک باشد
چیزی از رنج کم نخواهد شد
تبرت را بزن که به قامت من
دیگر این ساقه خم نخواهد شد
تیغ را بر جنازه‌ام بگذار
هیچ‌کس متهم نخواهد شد
دم به دم مرگ در دلم جوشید
چای از این شعله دم نخواهد شد
شعر در من کبوتری مرده‌ست
که پَرَش هم قلم نخواهد شد
هیچ‌کس عاشقم نبوده و نیست
هیچ‌کس عاشقم نخواهد شد
*
(غم من هستی و برای ابد
دور از احساس غم نخواهم شد)
۱۵ دی‌ماه ۱۳۹۷
یک؛ پارک آزادی، اسپرسو تک و تنها
عادت ندارم قهوه‌ی بیرون بنوشم
یا چشم از تنهایی‌ام راحت بپوشم
«آزادی»ام، تنهای تنها گوشه‌ی پارک
طوفان آرامم که در خود می‌خروشم
گوشم به لب‌هایت که شعرت را بخوانی
اما صدایش مانده تنها توی گوشم
تجار بازار رفاقت را گرفتند!
من چند می‌ارزم برایت؟!... می‌فروشم!
سیگار خاموشم، بدون دود و پر سوز
رفته‌ست یاد روشنی از ذهن و هوشم
دیگر رفیقی نیست، نه! هم‌صحبتی نیست
بار رفاقت مانده تنها روی دوشم...
۱۰ آذر ۱۳۹۷
دو؛ خیلی شب است و هنگام بی‌خوابی
از تو چه پنهان خسته‌ام، از او که پنهان نیست
ابری‌ترینم گرچه ابرم ابر باران نیست
دنیا پر است از شعله‌های رنج، از آتش
اعجاز ابراهیم باشد هم گلستان نیست
آهنگ غمگین غصه‌ها را گریه خواهد کرد
اما غمی مانند اشک پشت فرمان نیست
وقتی که در اشکت خیابان موج بردارد
دریای آشوب است راهت، این خیابان نیست
در من جوانی مرد، روح زندگانی مرد
اندوه پیری هست در من، صبر پیران نیست
مانند من غمگین و دردآلود بسیار است
اما شبیه غصه‌های من فراوان نیست
اولین دقایق ۱۱ آذر ۱۳۹۷
سه؛ از شب بهمن، تا صبح دونات، زمستان جاری است!
دارد زمستان جدیدی می‌رسد از راه
با سوزهای ناگهان، با سیلی ناگاه
من کوهم و سرما سرم را می‌برد اما
در سینه‌ام آتش‌فشان کهنه‌ای از آه
کوهم ولی دارم به خود می‌پیچم از سرما
کوهم ولی کوهی که تو می‌سازی از هر کاه
دیگر طلوع صبح فردا پشت شب‌ها نیست
بر سینه‌ی شب مانده داغ کورسوی ماه
در قلب تقویم آذری سرخ است در جریان
در خانه‌ام اما تبِ جانکاهیِ دی‌ماه
در بهمن طولانی‌اش گم می‌شود هر بار
گرمای پک‌های عمیق بهمن کوتاه
دیگر بهاری نیست، تا آخر زمستان است
این عصر یخبندان پایانی‌ست، بسم الله
۱۵ آذر ۱۳۹۷
رفتند باز نیز به دیدار رهبری
آن شاعران خبره در «آیین سروری»
فاضل (1) دوباره قسمت بالا نشسته است
جای گلایه نیست از این رسم دل‌بری
هر کس نشسته در نظرش شعر خوانده است
سهم برابر همگان: نابرابری!
قزوه (2) برایمان غزلی نو سروده است
در غربت و به لهجه شیرین ما-دری
از دوستان هندی او هر که بوده، هست
هنـ/ـدوستانه می‌شود اشعار داوری
با هر زبان که فکر کنی شعر خوانده‌اند
تاجیک و هندو و عرب و ترک و آذری
چیزی نمانده شعر جدیدی بیاورند
این بار با زبان فراگیر زرگری
باید «برادر»ی برسد دعوتت کند
ما هم نبسته‌ایم عقود برادری
روزی هزار شُکر که بیرون نکرده‌اند
از جمع شاعرانه‌شان شخص رهبری
ما با کسی که عقد اخوت نبسته‌ایم
جز خواهران محترم، از چشم خواهری!
شعر کسی به دخترَکَش هدیه می‌شود (3)
آوخ که من نداشته‌ام مهر مادری!
القصه جمع خوب و صمیمی فراهم است
از شاعران کشوری و گاه لشکری
رفتند «بیت» باز، همه بیت‌های ناب
ما مصرعیم و سست، چه ما را به شاعری
محمدهادی. ع
31 خرداد 1395
برابر با چهاردهم ماه رمضان
ارجاع‌ها:
1. منظور همان فاضل نظری است. همو که در غزلی قدیمی فرموده:
چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری‌ست
جای گلایه نیست که این رسم دلبری‌ست
هر کس گذشت از نظرت در دلت نشست
تنها گناه آینه‌ها زودباوری‌ست
مهرت به خلق بیش‌تر از جور بر من است
سهم برابر همگان نا برابری‌ست
2. منظور علیرضا قزوه است. آن بزرگ شاعر دایم السیر بین ایران و هندوستان.
3. اشاره به شعر نغز بانویی در دیدار گذشته خطاب به دخترشان که با «چکی مامان بیا صمیمی باشیم...» می‌آغازید و هزار البته که هزار هم‌چو منی از سرودن چونان مطلعی عاجزیم.
بی‌خوابی و شعر هم‌زاد هم‌اند. بعد از مدت‌ها به لطف یک بی‌خوابی آشنا از میان هذیان شعری متولد شد...
از غم دردهای تکراری
چاره‌ای نیست غیر ناچاری!
فرق بین شب تو و روزت
فرق بی‌خوابی است و بیداری
غم دیروز و غصه‌ی فردا
هر دو را شب که می‌شود داری
خسته از بیت‌های امروزی
خسته از شعرهای سیگاری
خسته از شاه‌های اهل صله!
خسته از شاعران درباری
خسته از راویان بی منطق
خسته از عالمان اَخباری
اشک را پاک می‌کنی اما
بالِش‌َت را دوباره می‌باری
تیغ باید گره‌گشا باشد
زخم وقتی که می‌شود کاری
بین تنهایی پس از گریه
بعد زاری... میان بیزاری...
گفتم: آیا کسی هم این‌جا هست؟!
مرگ فریاد می‌زند: آری!
محمدهادی. ع
21 مرداد 1394
حدود ساعت 3 نیمه‌شب
وعده‌های عذاب می‌آید از کتاب «فراق» عهد عتیق
موج‌های نبودنت جاری مثل دریای سرخ... مثل عقیق
بین خون‌ها شناورم اما... دارم ایمان می‌آورم اما...
وصل نه، گوشه‌چشم هم کافی‌ست، چشم‌های تو ای نجات غریق!
وصل حق تمام انسان‌هاست، «دوری» اما سرود دیوان‌هاست
شاعران ظریف می‌فهمند غمِ تلخِ حقوق ِ در تعلیق
نقطه‌های طلایی خالی، کادرهایی به رنگ بی حالی
قابی از بافت‌های پوشالی: زندگی بی تو ای رفیقِ شفیق
دلِ چل‌تکّه‌ام پر از زاری‌ست، عشق کانون ناهواداری‌ست
بی تو هر چند زندگی جاری‌ست، فوتبالی‌ست خالی از تشویق
عطر در بین لیقه پیچیده، در دواتت سلیقه پیچیده
مثل نی‌پیچِ سبز، پیچیده اسم تو در شکوه نستعلیق
این روایت را امروز دیدم:
سألتُ أبا عبد الله عن العشق. قال: «قلوب خلت من ذکر الله فأذاقها الله حب غیره» (شیخ صدوق، الامالی، ص 669، کتابخانه اسلامیه، 1363.)
از امام صادق سلام الله علیه درباره‌ی عشق پرسیدم. فرمودند:
«قلب‌هایی‌اند که خالی از یاد خدا شده. پس خدا محبت غیر از خودش را به آنان چشانده.»
+++
1. گردن‌مان دُمَل دارد!
2. برای او دوست داشتن کار هر کسی نیست!
3. آخرین غزل کامل شده‌ام: دلم برای زمستان اگرچه تنگ شود
پناه می‌آورم به تو از ستم و دشمنی، و از رنج‌های روزگار، و اندوه پیاپی، و پیش‌آمدهای ناگوار و جان‌کاه دوران...
(برداشتی از دعای روز یک‌شنبه)
پ.ن: «وَ لاَ أَعْتَمِدُ إلاَّ قَوْلَهُ»
۱ نظر
۷
۰
