پیامبر است. اولوالعزم است. صاحب امامت است. اما به وقتش زُل می‌زند توی چشم‌های نادیدنی او و می‌گوید: دلم آرام نیست، نشانم بده...
روی آدم را باز می‌کند، تا بی‌‌که صدا بلرزد، فریادم را سر او نجوا کنم:
می‌دانم! هم می‌دانی و هم می‌توانی. انتقام آن‌جا که تو منتقم باشی کام را نمی‌خراشد. می‌دانم و ایمان دارم. دلم آرام نیست اما... بگو کدام پرنده را بر قله‌ی کدام کوه بگذارم، تا جلوه‌ای از رست‌خیزِ آرامشت را پیش چشمم بکشی لیطمئن قلبی...؟!
وقتی می‌گویم «شب به خیر» همیشه نه این است که می‌خواهم بخوابم. گاهی یعنی می‌خواهم کِز کنم. نه که خسته باشم، فقط سردم است. آن‌قدر که چای بهار نارنج هم نه گرمم می‌کند، نه حتا بغضم را فرو می‌دهد... «سردم است / و این / هیچ ربطی ندارد به بخاری‌های بی بخار...»
دستِ دلم نمی‌رود به واژه‌هایی که غبار این سکوتِ مُقطعه را می‌تکانند. من به شعر -این خدایگانِ واژه- پشت کرده‌ام. من رو به انتهایی می‌روم که دندان‌هایم را به هم می‌زند. با لباسی از جنس عریانی. پشت این واژه‌ها «من» نیست. بلوری از برف است که هر چه فریاد می‌زند صدایش در نمی‌آید. کِز می‌کنم دوباره و نوشته‌های ناتمام را به حال خودشان می‌گذارم
(نقطه)
پناه می‌آورم به تو از ستم و دشمنی، و از رنج‌های روزگار، و اندوه پیاپی، و پیش‌آمدهای ناگوار و جان‌کاه دوران...
(برداشتی از دعای روز یک‌شنبه)
پ.ن: «وَ لاَ أَعْتَمِدُ إلاَّ قَوْلَهُ»
۱ نظر
۷
۰
