دو راهی محمود و مردم

این که آقای احمدی‌نژاد خدمات دولت‌های قبل‌ترش را زیر سوآل ببرد انگار خودش تنها دولتی‌ست که خدمت می‌کند آن هم به بهانه تبلیغات انتخاباتی کار سخیفی است. این که آقای روحانی دولت قبل خودش را هم به جوخه‌ی هتک بسپارد انگار در 8 سال هیچ خدمتی نبوده و سراسر خیانت و خباثت بوده هم دست کمی از مورد قبل ندارد. مضاف بر آن‌که ایشان رأی اعتماد مردم را به همراه خود دارد و جدا از آن که خلاف اخلاق است خلاف تدبیر مملکت و ایجاد امید در جامعه هم خواهد بود! البته این عمل تفسیر پذیر است و باید در مجال خود مورد بحث قرار گیرد.
غرض این که آقای احمدی نژاد بعد از 6 ماه حمله‌ی یک سویه به دولت‌های نهم و دهم –از مناظره‌های انتخاباتی و میتینگ‌های تبلیغاتی و در نهایت گل سرسبد گزارش 100 روزه- نامه‌ای نوشته به حسن آقای روحانی و ایشان را به مناظره طلبیده! (این‌جا)

انصاف می‌گوید زمانی که هنوز کلید دولت و رسانه‌ها به دست آقای روحانی نرسیده بود و هنوز آقای احمدی نژاد می‌تاخت و پیشینیان را مورد عنایت خاصه‌ی خویش قرار می‌داد، اگر دولت‌های پیشینش فرصت دفاع از خود را داشتند –که نداشتند- ایشان هم باید از خود دفاع کند. اما چنان که ایشان عمل نمود باید با ایشان نیز برخورد شود.
از سوی دیگر دانستنی که ظاهرن در این دولت مبارکه حق مردم شده حکم می‌کند مردم شفاف تفاوت‌ها را احساس کنند. حق ما این است که بدانیم رسانه‌های ما آن‌چه از دولت‌مردان قبل و حال ارایه می‌کنند، کدام صحیح است و کدام غلط! ولی آیا بدون مناظره چنین حقی به مردم خواهد رسید؟! هرگز!
اینک دولت جناب روحانی بر سر دوراهی حق مردم و حق محمود احمدی نژاد است. نگارنده امیدوار است راه به سمت حق مردم باشد. اگرچه شواهد خلاف این را نشان می‌دهد. مثلن همین حرف بچگانه که:«مناظره به شرط راست گفتن...» (این‌جا) واکنش سراسیمه و فرار از اصل موضوع ناشیانه‌ای بود. و همچنین این‌که (این‌جا) گفتند:«هنگام محاکمه است نه مناظره...» که حرفی سرشار از کینه و روح انتقام‌جویی و در خلاف جهت حق مردم و حتا خیز برای بدتر از احمدی‌نژاد شدن بود.