سری نخست سریال «در حاشیه» که پخش شد، جمعی از پزشکان به شیوه‌های مختلف اعتراض کردند، تحریم کردند، فریاد زدند. اولین چیزی که هر کسی از این واکنش‌ها برداشت کرد «بی جنبه بودن» و «نقد ناپذیری»شان بود. یعنی از چیزی که اهانت نبوده برداشت اهانت کرده‌اند. (به نظر من هم همین طور است.) اما نکته‌ی دیگر این بود که معلوم شد این افراد «پوست کلفت» نشده‌اند! به عبارت دیگر اگر مورد اهانت قرار بگیرند (حتا وقتی به اشتباه اهانت برداشت می‌کنند) تا پای تعطیلی یک پروژه تلویزیونی پیش می‌روند. و این نشانه خوبی است...
به طور ویژه ساخت سطحی، ضعیف و مبتذل فصل دوم همین سریال، اهانت مستقیم و بی اغراق به شعور مخاطب است، اما ما مخاطبان پوست‌مان کلفت شده! هر چه مهران مدیری بسازد را می‌پذیریم. حتا اگر از یک نیم‌چه سناریو، یک سریال طولانی در بیاورد. بدون خلق موقعیت نمایشی، بدون کمدی، بدون درام، بدون طنز، بدون دیالوگ بامزه حتا! و تنها با چند اسم شناخته شده که گاهی بامزه می‌شوند. عمیق بودن پیش‌کش! به کجای این سریال می‌شود خندید به جز اداهای اگزجره غفوریان یا لهجه رضویان یا سوتی‌های پشت صحنه؟!
دارم به این فکر می‌کنم چرا کمپین تحریم «در حاشیه 2» یا مهران مدیری راه نمی‌افتد؟ چرا هیچ طوماری برای سرافراز نمی‌نویسیم؟ چرا در اعتراض به توهین‌های مدیری به شعور «مخاطب تلویزیون» کسی جلو سازمان تجمع نمی‌کند؟
فقط یک پاسخ به ذهنم می‌آید: عادت کرده‌ایم به شعورمان توهین کنند و از بیت المال بودجه بگیرند. این عادت همان پوستِ کلفتِ ماست...
آبجی خانوم
