اینکه آدمی به امید زنده است، درست!
بیامید نمیشود زنده ماند، اما امید، خودْ قاتلِ آدمی است...
پناه میآورم به تو از ستم و دشمنی، و از رنجهای روزگار، و اندوه پیاپی، و پیشآمدهای ناگوار و جانکاه دوران...
(برداشتی از دعای روز یکشنبه)
پ.ن: «وَ لاَ أَعْتَمِدُ إلاَّ قَوْلَهُ»
۱ نظر
۷
۰
