تصویر تو را بهار باید بکشم
جای دو لبت انار باید بکشم
تا کی بکشم کنارِ تو دار و درخت؟!
تا کی، از تو کنار باید بکشم؟!
تا میوه شود شکوفه‌هایت، یک عمر
بر ساقه‌ات انتظار باید بکشم
دستم به نوازش آمد و لمست کرد
از دست، دوباره خار باید بکشم
من زمزمه در گوش تو را می‌خواهم
دستم نرسد هوار باید بکشم
هر کس که نظر به قد و بالایت داشت
بر دار خودم به دار باید بکشم!
اسفند ۱۳۹۹
بعد از مدت‌ها غزلی! یا شاید هم رباعیِ قد کشیده‌ای!
بی‌سرپناهی، سرپناه این روزهاست. اما غریب این‌که آن‌قدرها هم سخت نیست! خستگی‌هایمان را جمع می‌کنم و می‌گذارم روی دوشم و می‌زنیم به جاده. راستی، جاده کجا می‌رود؟ ما کجا می‌رویم؟ کسی چه می‌داند!
این بارِ بر دوش، خانه‌ی من است. خانه‌ی تو اما...
پ.ن: عنوان، مصرعی از مهدی فرجی است.
فرمود که «اقدام و عمل» باید کرد
اقوال به افعال بَدَل باید کرد
هر سال برای تو غزل می‌گفتم
امسال تو را فقط بغل باید کرد
محمدهادی. ع
طلبه اُ منفی در تلگرام: @omanfii
وعده‌های عذاب می‌آید از کتاب «فراق» عهد عتیق
موج‌های نبودنت جاری مثل دریای سرخ... مثل عقیق
بین خون‌ها شناورم اما... دارم ایمان می‌آورم اما...
وصل نه، گوشه‌چشم هم کافی‌ست، چشم‌های تو ای نجات غریق!
وصل حق تمام انسان‌هاست، «دوری» اما سرود دیوان‌هاست
شاعران ظریف می‌فهمند غمِ تلخِ حقوق ِ در تعلیق
نقطه‌های طلایی خالی، کادرهایی به رنگ بی حالی
قابی از بافت‌های پوشالی: زندگی بی تو ای رفیقِ شفیق
دلِ چل‌تکّه‌ام پر از زاری‌ست، عشق کانون ناهواداری‌ست
بی تو هر چند زندگی جاری‌ست، فوتبالی‌ست خالی از تشویق
عطر در بین لیقه پیچیده، در دواتت سلیقه پیچیده
مثل نی‌پیچِ سبز، پیچیده اسم تو در شکوه نستعلیق
پناه می‌آورم به تو از ستم و دشمنی، و از رنج‌های روزگار، و اندوه پیاپی، و پیش‌آمدهای ناگوار و جان‌کاه دوران...
(برداشتی از دعای روز یک‌شنبه)
پ.ن: «وَ لاَ أَعْتَمِدُ إلاَّ قَوْلَهُ»
۱ نظر
۷
۰
