این ماه از نظر ساختاری «سهل ِ ممتنع» است! از یک سو هر نفسی تسبیح است و خواب هم عبادت. از سوی دیگر بخشیده شدن در این ماه را -از بس کم است- می‌شود خسران دانست! نمی‌دانم دقت کرده‌اید یا نه؟! می‌گویند آخرهای شعبان بگویید: «اللهم ان لم تکن غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفر لنا فی ما بقی منه» یعنی باید به هر زوری شده(!) همان شعبان حساب را صاف کنی! و این یعنی این ماه مال چیزهای بزرگ‌تر است...
اما راستش نمی‌دانم چه می‌شود و حتا نمی‌دانم چه باید بشود! فقط باید خود را سپرد به دست موج‌های رحمت او...
فقط این که آدم توی این ماه می‌تواند بفهمد خود ِ خودش چه عیاری دارد. می‌گوید شیطان بیرون را زنجیر کرده. یعنی خودم هستم و خودم. یعنی اگر این یک ماه را هم خراب کنم از آن‌هایی هستم که می‌گویند وقتی شیطان را لعنت کرد، شیطان جواب داد: «لعنت بر خودت...»
همین!
