در روایات داریم که دنیا زندان مومن است و این‌که مومن اشتیاق به مرگ دارد و هم‌چنین این‌که انس مومن به مرگ بیش از طفل است به پستان مادر...
خیلی از ما شاید پُر باشیم از شوق مرگ. اما مومن نیستیم، یا دست‌کم از آن‌هایی که به درجه‌ی آدم‌های توی روایت رسیده باشیم نیستیم!
فقط آن‌قدر زندگی‌مان لجن‌آلود شده که حال‌مان به هم می‌خورد از خودمان و زندگی‌ای که داریم. آن‌قدر که با خودمان می‌گوییم:«هی لعنتی! اون طرف هر جوری که باشه... از این بدتر نمی‌شه...!»
در من سکون
در من سکوت
این روزها خیلی خلوتم
یا رفیق من لا رفیق له...
این ماه از نظر ساختاری «سهل ِ ممتنع» است! از یک سو هر نفسی تسبیح است و خواب هم عبادت. از سوی دیگر بخشیده شدن در این ماه را -از بس کم است- می‌شود خسران دانست! نمی‌دانم دقت کرده‌اید یا نه؟! می‌گویند آخرهای شعبان بگویید: «اللهم ان لم تکن غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفر لنا فی ما بقی منه» یعنی باید به هر زوری شده(!) همان شعبان حساب را صاف کنی! و این یعنی این ماه مال چیزهای بزرگ‌تر است...
اما راستش نمی‌دانم چه می‌شود و حتا نمی‌دانم چه باید بشود! فقط باید خود را سپرد به دست موج‌های رحمت او...
فقط این که آدم توی این ماه می‌تواند بفهمد خود ِ خودش چه عیاری دارد. می‌گوید شیطان بیرون را زنجیر کرده. یعنی خودم هستم و خودم. یعنی اگر این یک ماه را هم خراب کنم از آن‌هایی هستم که می‌گویند وقتی شیطان را لعنت کرد، شیطان جواب داد: «لعنت بر خودت...»
همین!
خیلی سال پیش، بابا قول داده بود اگر معدلم بشود همانی که می‌خواهد، برایم دوچرخه می‌خرد. اما... معدلم خیلی کم‌تر از چیزی شد که می‌خواست. توی اولین فرصت دوچرخه را خرید. همان که وعده‌اش را داده بود...
هر وقت به آیه‌ای می‌رسم که وعده‌های خدا را می‌گوید یاد بابا می‌افتم و شرطی که گذاشت... شرطی که نشد... وعده‌ای که شد...
+++
1. عنوان مطلب: «و من اوفی بعهده من الله...» (توبه-111)
این نمونه نه تنها درباره‌ی شعر به تنهایی نیست بل‌که به جهان هنر هم محدود نمی‌شود. تا آن‌جا که عرصه‌ی بیان و اندیشه صحن گسترده، این حقیقت می تازد. حکایت ما و تردید در کابوس میان "دره" و "تصادم" همین است...
ساعت 2 بامداد، شنبه 25 خرداد 1392:
تازه صندوق را فک پلمپ کرده‌ایم. هنوز در شور و حال استقبال شگفت‌انگیز مردمیم. در سرآزیر شدن تعرفه‌ها نام «حسن روحانی» خودنمایی می‌کند. اکثر نامزها نماینده‌ی سر صندوق نداشتند. همان نماینده‌ی آقای رضایی هم قبل از شمارش رفته بود. بین دوستان سر صندوق تا جایی که می‌دیدم و می‌شناختم و بحث می‌کردیم هیچ‌کدام حامی آقای روحانی نبود. دسته بندی کردیم و شمردیم. دقیق. حتا یک رأی شبهه‌ناک هم نبود. وقتی هیچ نگاه منتقدی جز نگاه پروردگار نبود اعلام کردیم آقای حسن روحانی «894» رأی... فرقی نداشت. حتا آن 11 رأی پاک آقای «سید محمد غرضی». ما عهد بر شرف و تقوا و ایمان داشتیم. برای حفظ یک یک رأی‌های شما...
+++
1. از رییس جمهور قانونی‌ام جناب حجت الاسلام دکتر حسن روحانی حمایت خواهم کرد، با تأیید و نقد منصفانه...
2. بر جمهوری اسلامی ایران و مردم شریف‌ش مبارک باشد... به خصوص آن 18 میلیون و 613 و 329 نفری که نام رییس جمهور را در تعرفه‌های‌شان نوشتند.
3. به لطف خدا تا این‌جا شاهد جنبه و اخلاق رأی‌نیاورندگان و حامیان‌شان بوده‌ایم. هم‌چنین از سوی رییس جمهور منتخب... ان شاء الله ادامه داشته باشد.
4. این سوآل را دوستان سبز از وجدان خود بپرسند: چرا نظامی که 11 میلیون رأی را جا به جا کرد، چند صد هزار رأی این انتخابات را تغییر نداد؟!
5. پیام این انتخابات: مردم ایران به دنبال اعتدال و میانه‌روی‌اند...
6. آقای روحانی هنگام ثبت‌نام انتخابات: «سلامم را تو پاسخ گوی و در بگشای...»
7. بهترین زمان برای محاکمه‌ی دانه‌درشت‌های فتنه‌ی 88 همین حوالی است...
با دست‌های خودمان به خاک سپردیم
«مادر» را
همه گفتند:
«گل» کاشتید
+++
1. هدیه‌ی روز مادرم: اسمعی افهمی یا طاهره بنت نعمت الله... فلاتخفی و لاتحزنی...
2. از لطف همه سپاس‌گزارم. یارای جبران آن چنان که باید نیست...
این روایت را امروز دیدم:
سألتُ أبا عبد الله عن العشق. قال: «قلوب خلت من ذکر الله فأذاقها الله حب غیره» (شیخ صدوق، الامالی، ص 669، کتابخانه اسلامیه، 1363.)
از امام صادق سلام الله علیه درباره‌ی عشق پرسیدم. فرمودند:
«قلب‌هایی‌اند که خالی از یاد خدا شده. پس خدا محبت غیر از خودش را به آنان چشانده.»
+++
1. گردن‌مان دُمَل دارد!
2. برای او دوست داشتن کار هر کسی نیست!
3. آخرین غزل کامل شده‌ام: دلم برای زمستان اگرچه تنگ شود
پناه می‌آورم به تو از ستم و دشمنی، و از رنج‌های روزگار، و اندوه پیاپی، و پیش‌آمدهای ناگوار و جان‌کاه دوران...
(برداشتی از دعای روز یک‌شنبه)
پ.ن: «وَ لاَ أَعْتَمِدُ إلاَّ قَوْلَهُ»
۱ نظر
۷
۰
