گر دوست واقف است که بر من چه می‌رود

مدتی می‌اندیشیدم به قدر مشترک همه‌ی بشریت، فارغ از زمان و مکان و مسلک و عقیده و هر چه غیر از این. چندین‌گانگی جهت‌ها و افعالی که از این دو پای مرموز رخ می‌دهد چیست؟! از جنگ تا صلح تا سکوت و سخن و...
هر چه فکر کردم جز یک واژه چیزی در غایت نبود: «آرامش»
همه چیز و همه کار برای آرامش است. هر صواب و خطایی به انگیزه‌ی آرامش است. آرامشی که گاه مقطعی و شخصی است و گاهی پایدار و نوعی.
اما شکی نیست که بشر در نهایت به غایتش نرسیده. و حتا مرحله به مرحله نزول کرده و از آن چه خواسته دور شده. شاید همه‌ی این‌ها نتیجه‌ی در نظر نگرفتن یک نکته‌ی کوچک است: «آرامش باید عطا شود...» نمی‌شود آرامش را یافت اگر عطا نباشد.
راستی! داشتم سعدی می‌خواندم. رسیدم به این‌جا:

گر دوست واقف است که بر من چه می‌رود
باک از جفای دشمن و جور رقیب نیست

از آرامشش گره خوردم به کریمه‌ی چهار از سوره‌ی «فتح»:

هُوَ الَّذی أَنْزَلَ السَّکینَةَ فی‏ قُلُوبِ الْمُؤْمِنینَ لِیَزْدادُوا إیماناً مَعَ إیمانِهِمْ وَ لِلَّهِ جُنُودُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ کانَ اللَّهُ عَلیماً حَکیماً
او همان خدایى است که سکینت و آرامش و قوت قلب را بر دلهاى مؤمنین نازل کرد تا ایمانى بر ایمان خود بیفزایند، آرى براى خدا همه رقم لشکر در آسمان‏ها و زمین هست و خدا مقتدرى شکست ناپذیر و حکیمى فرزانه است.