دردهای بی‌پایان به حرف‌های ناتمام ختم می‌شوند...
و سرانجام هیچ کس نخواهد فهمید...
شقشقةٌ هَدَرَت... و تمت الکلام. و الکلام، الکلام...
پناه می‌آورم به تو از ستم و دشمنی، و از رنج‌های روزگار، و اندوه پیاپی، و پیش‌آمدهای ناگوار و جان‌کاه دوران...
(برداشتی از دعای روز یک‌شنبه)
پ.ن: «وَ لاَ أَعْتَمِدُ إلاَّ قَوْلَهُ»
۱ نظر
۷
۰
