ابراهیم

پیامبر است. اولوالعزم است. صاحب امامت است. اما به وقتش زُل می‌زند توی چشم‌های نادیدنی او و می‌گوید: دلم آرام نیست، نشانم بده...

روی آدم را باز می‌کند، تا بی‌‌که صدا بلرزد، فریادم را سر او نجوا کنم:

می‌دانم! هم می‌دانی و هم می‌توانی. انتقام آن‌جا که تو منتقم باشی کام را نمی‌خراشد. می‌دانم و ایمان دارم. دلم آرام نیست اما... بگو کدام پرنده را بر قله‌ی کدام کوه بگذارم، تا جلوه‌ای از رست‌خیزِ آرامشت را پیش چشمم بکشی لیطمئن قلبی...؟!

کات

مثلن هدف زندگی‌ات بشود این که پرسوناژ بشوی، یا از تیپ به کاراکتر برسی!

اما تَهِ تَهَش نقش آکسسوار را داشته باشی...

پ.ن: ببین که این همه درگیرم، مرا جواب نکن لطفن/من و قماش پسرها را، یکی حساب نکن لطفن... (رضا طبیب‌زاده)

شعر در من کبوتری مُرده‌ست

سینه‌ات غرق غم نخواهد شد

درد ما مثل هم نخواهد شد

گیرم این درد مشترک باشد

چیزی از رنج کم نخواهد شد

تبرت را بزن که به قامت من

دیگر این ساقه خم نخواهد شد

تیغ را بر جنازه‌ام بگذار

هیچ‌کس متهم نخواهد شد

دم به دم مرگ در دلم جوشید

چای از این شعله دم نخواهد شد

شعر در من کبوتری مرده‌ست

که پَرَش هم قلم نخواهد شد

هیچ‌کس عاشقم نبوده و نیست

هیچ‌کس عاشقم نخواهد شد

*

(غم من هستی و برای ابد

دور از احساس غم نخواهم شد)

۱۵ دی‌ماه ۱۳۹۷

سه‌گانه‌ی شعر آذرناک

یک؛ پارک آزادی، اسپرسو تک و تنها

عادت ندارم قهوه‌ی بیرون بنوشم

یا چشم از تنهایی‌ام راحت بپوشم

«آزادی»ام، تنهای تنها گوشه‌ی پارک

طوفان آرامم که در خود می‌خروشم

گوشم به لب‌هایت که شعرت را بخوانی

اما صدایش مانده تنها توی گوشم

تجار بازار رفاقت را گرفتند!

من چند می‌ارزم برایت؟!... می‌فروشم!

سیگار خاموشم، بدون دود و پر سوز

رفته‌ست یاد روشنی از ذهن و هوشم

دیگر رفیقی نیست، نه! هم‌صحبتی نیست

بار رفاقت مانده تنها روی دوشم...

۱۰ آذر ۱۳۹۷

دو؛ خیلی شب است و هنگام بی‌خوابی

از تو چه پنهان خسته‌ام، از او که پنهان نیست

ابری‌ترینم گرچه ابرم ابر باران نیست

دنیا پر است از شعله‌های رنج، از آتش

اعجاز ابراهیم باشد هم گلستان نیست

آهنگ غمگین غصه‌ها را گریه خواهد کرد

اما غمی مانند اشک پشت فرمان نیست

وقتی که در اشکت خیابان موج بردارد

دریای آشوب است راهت، این خیابان نیست

در من جوانی مرد، روح زندگانی مرد

اندوه پیری هست در من، صبر پیران نیست

مانند من غمگین و دردآلود بسیار است

اما شبیه غصه‌های من فراوان نیست

اولین دقایق ۱۱ آذر ۱۳۹۷

سه؛ از شب بهمن، تا صبح دونات، زمستان جاری است!

دارد زمستان جدیدی می‌رسد از راه

با سوزهای ناگهان، با سیلی ناگاه

من کوهم و سرما سرم را می‌برد اما

در سینه‌ام آتش‌فشان کهنه‌ای از آه

کوهم ولی دارم به خود می‌پیچم از سرما

کوهم ولی کوهی که تو می‌سازی از هر کاه

دیگر طلوع صبح فردا پشت شب‌ها نیست

بر سینه‌ی شب مانده داغ کورسوی ماه

در قلب تقویم آذری سرخ است در جریان

در خانه‌ام اما تبِ جانکاهیِ دی‌ماه

در بهمن طولانی‌اش گم می‌شود هر بار

گرمای پک‌های عمیق بهمن کوتاه

دیگر بهاری نیست، تا آخر زمستان است

این عصر یخبندان پایانی‌ست، بسم الله

۱۵ آذر ۱۳۹۷

The sadness will last forever

«آدمی‌زاد چیست؟ یک امید کوچک، یک واقعه‌ی خوش چه زود می‌تواند از نو دست و دلش را به زندگی بخواند. اما وقتی همه‌اش تودهنی و نومیدی است، آدم احساس می‌کند که مثل تفاله شده، لاشه‌ای، مرداری است که در لجن افتاده...»

(سووشون)

اِذن

بی‌تردید خدا از اهل ایمان دفاع می‌کند. بی‌شک خدا از خیانت‌کارانِ قدرنشناس بیزار است.

به کسانی که در حال نبردند، اذنِ جنگ داده شد، از آن‌جا که به آنان ستم شده است. و شکی نیست که خدا می‌تواند آنان را یاری کند.

(برداشتی از آیه‌ی 38 و 39 سوره‌ی حج)

بیستـ و یکـ هزار و شِشـ‌سَد و پنجـ ـآهـ و یکـ

گاهی یک «یکِ» بی‌چشم و رو با لبخند‌های عصبی‌کننده‌اش از پشت دیواری که بلندایش دست در گردنِ آسمان است و بی‌نهایت می‌نماید، نه تنها از «بیست و یک هزار و شِشسَد و پنجاه» بیش‌تر می‌شود که از «یک» نیز می‌گذرد و در لحظه‌ای به «ریاضیات» و «2» و «1» و «6» و «5» و «1» و «من» و هر چه به چشمش می‌آید دهن‌کجی می‌کند...

نااُمید

این‌که آدمی به امید زنده است، درست!

بی‌امید نمی‌شود زنده ماند، اما امید، خودْ قاتلِ آدمی است...

مردِ شیشه‌ای

مردها شیشه‌اند اما نه مثل شیشه‌های معمولی. چیزی‌اند شبیه شیشه‌ی ماشین‌تان! می‌شکنند اما نه به راحتی. آن‌قدر محکم نشان می‌دهند که انگار می‌کنی هیچ‌گاه نمی‌شکنند. اما وقتی ضربه‌ای شکستشان می‌دهد، خُرد می‌شوند. ریز ریز... می‌شکنند و نمی‌ریزند. همان‌جا ایستاده می‌شکنند. نگاه‌شان که می‌کنی تنها کِدِر شدنشان را می‌بینی. می‌بینی دیگر آن زلالی قبل نیست، آن سوی‌شان پیدا نیست، دلشان پنهان می‌شود...

به مرد و شیشه‌ی شکسته با احتیاط دست بزنید...

سلام جام جهانی

گاهی بچه می‌شوم دوباره و غرق در شور و شیطنت. بی‌خیال و حواس‌پرت. مثل وقتی محو کارتون‌های تکراری می‌شوم، یا وقتی دکمه‌های دسته‌ی بازی را محکم فشار می‌دهم، یا وقتی چنان غرق فوتبال دیدنم که با هر موقعیت، چیزی را شوت می‌کنم. شیفته‌ی این لحظه‌های کودکانه‌ام به خاطر تو. به خاطر لبخندی که زیرنویس نگاه‌های عاقل اندر سفیه توست. وقتی منِ جدا از دنیا را زیر چشم طوری برانداز می‌کنی انگار کودکی شیرین را. لبخند می‌زنی و بی‌آن‌که حواسم باشد ظرف تخمه را کنارم می‌گذاری.

من شیفته‌ی این‌لحظه‌های پُرلبخند و پُرنگاه تواَم. یا مثل وقت‌هایی که با شور از مربی جدید اسپانیا و گل 2006 دکو و تاریخ‌چه‌ی آفساید و کمک‌داور ویدیویی می‌گویم و سر تکان می‌دهی و لبخند می‌زنی. باز نگاهم می‌کنی. درگیر لحظه‌ای‌ام که از احتمال‌های صعود و ساعت بازی می‌پرسی. آن‌جا که جزییات را چنان شرح می‌دهم انگار برایت مهم است. و باز لبخند می‌زنی و نگاهم می‌کنی انگار برایت مهم بوده.

من شیفته‌ی کودکانه‌هایی‌ام که چشم‌های تو را می‌رباید. شیفته‌ی وقتی که واکنشم به دریبل مسی و سِیوِ دخه‌آ، متعجبت می‌کند و بعد می‌خنداند.

این روزها سلام می‌کنم به تو، به لبخندهایت، به نگاهت، به چشمهایت...

سلام روسیه، سلام مسکو، سلام سن‌پترزبورگ، سلام جام جهانی...

پ.ن:

1. در راستای چالش «جام جهانی چشمات»

2. از نسل وبلاگ‌نویسانی که می‌شناختم کسی نمانده که دعوتش کنم!